Wim Hof, de Iceman, heeft een volkstuintje in de buurt van Amsterdam. Wij (mijn vriend Ben, en onze kinderen Zev en Ravi) gingen bij hem op bezoek. Wim had destijds net zijn grote wetenschappelijke doorbraak waarbij hij de medische wereld heeft doen shaken. Medische handboeken moeten gewoon herschreven worden omdat Wim had aangetoond dat mensen in staat zijn om hun immuunsysteem te beïnvloeden, via ademhalingsoefeningen. Dit werd altijd als onmogelijk beschouwd. Wim proofed them wrong. Interessant toch?
Daar wilde wij dus alles over weten en we gingen op weg naar het volkstuintje van Wim. Daar aangekomen kregen we een kopje thee en we wilden graag Wim’s ervaringen horen over de situatie. Alleen… onze oudste zoon Ravi die was in al dat gepraat een stuk minder geïnteresseerd; Hij stuiterde continue door het gesprek heen en liet ons niet praten. Super irritant want, wanneer spreek je nu iemand over zo’n grote en bijzondere doorbraak? Wij wilde graag van alles vragen en maande onze zoon om even stil te zijn en rustig te doen en nog even geduld te hebben.
Het werd boomklimmen
Wim die keek een tijdje de situatie aan en kreeg vervolgens dezelfde onrust als Ravi. Nu begon ook hij op en neer te lopen en zei “We moeten iets doen, we moeten iets doen’. Buiten hing een gigantische gong waar Ravi intussen naar stond te kijken. “Ah natuurlijk!” riep Wim en begon op de gong te slaan.
Het geluid gonste het hele volkstuinen complex over. Dat wilde Ravi ook wel en hij mocht zijn gang gaan. Ravi begon te lachen en werd helemaal enthousiast. Dat maakte al heel wat levensenergie los bij ons allemaal. Het moest alleen nog gekker. Het werd boom klimmen. Wim heeft bovenin een boom in zijn tuin een plankje gemaakt waarop hij kan mediteren. Eerst ging Wim super behendig de boom in en was in no time boven. Ben voelde zich vervolgens geroepen en wilde ook de boom in. Met wat instructies kwam ook hij tot in de top. “Ga er maar op staan” zei Wim. Het plankje dat hij bedoelde zat niet heel stevig en wiebelde een beetje. “Ga er toch maar op staan!” moedigde Wim aan. Met knikkende knieën ging Ben staan. Dat was nog niet voldoende. “Nu handen omhoog! Hoger! Hoger!”. Dat was een enorme kick, niet alleen voor Ben voor ons allemaal.
Ravi had intussen de smaak te pakken gekregen en begon ook in de boom te klimmen. Hij deed het super goed maar ergens was ik ook wel blij dat hij met zijn drie jaar nog niet zo heel hoog kwam.
Volledig opgeladen
Eenmaal vertrokken waren we allemaal lekker opgeladen en vol met energie. Ravi voelde zich krachtig en sterk. Over de experimenten hebben we het niet meer gehad maar of we ons daar nou echt beter van hadden gevoeld valt te betwijfelen. Het was Wim die de behoefte van Ravi herkende en wist dat dit niet alleen de behoefte van Ravi was, maar eigenlijk van ons allemaal. Dit bewijst maar weer hoe goed kinderen zijn in het laten zien wat er nodig is.
Bedankt Wim voor het zien en herkennen van de werkelijke behoefte!